Het is een onomstotelijke zekerheid in dit vak: hoe langer je met muziek bezig bent en hoe meer dingen je leert kennen, des te groter de kans dat je op een dag vaststelt dat je eigenlijk niks weet of niks kent. Neem nu deze plaat, waarop bassist Giovanni Tommaso en zijn dochter een team vormen: het is pas wanneer je op het wereldwijde web op zoek gaat, dat je leert dat papa al vijftig jaar in de business zit en dat hij destijds aan zijn loopbaan begon nadat hij meer dan succesvol de moeilijkste opleiding in Berklee College afgerond had, iets wat dochterlief hem decennia later zou nadoen. Zoiets zou je toch gewoon moeten weten? Niet dus, maar het heeft me alvast niet belet met volle teugen te genieten van deze plaat.

Jasmine, die de muziek kennelijk met de paplepel geserveerd heeft gekregen, is vandaag midden de dertig en ze beschikt over een heerlijke stem, die de juiste vorming heeft meegekregen om de moeilijkste muziek te zingen én om vlotte luisterliedjes in een jazzy jasje te stoppen en dat met geweldige overtuiging te doen. Begeleid door een geweldig straf kwartet, waarin papa Giovanni geregeld de aandacht opeist met fraaie baspartijen en daarin bijgestaan wordt door Claudio Filippini op toetsen -hij is de vaste begeleider van hedendaagse superster Mario Biondi-, gitarist Andrea Molinari -die overigens in Brussel studeerde- en drummer Alessandro “Pacho” Rossi, nauwelijks een prille dertiger, maar met een indrukwekkend palmares, gaat Jasmine aan de slag met zowel klassiekers als The Great American Songbook als meer hedendaags werk, alk dan niet van Italiaanse origine.

Tot die laatste categorie behoren alvast de drie tracks de vader en dochter samen schreven en “Son of The Stars”, dat de zangeres samen met de wonderlijke gitarist Lorenzo Grassi schreef. Van die kerel gaan we nog heel veel horen, denk ik, maar dit terzijde. Al even italiaans is een nummer als “Marinella” van de immer onderschatte en geniale Fabrizio de Andre. Uit het meer klassieke repertoire komen erg gekende nummers als “Once upon a Dream”, uit de Walt Disney film “Slaaping Beauty”, “Lullaby of Birdland”, eerder gedaan door zowel Count Basie, Sarag Vaughan als Ella Fitzgerald, die trouwens ook “Someone to Watch over Me” zong.

Van de hand van Bob Dorough en voor Miles Davis was “Nothing Like You”, dat recent nog heel fraai werd gecoverd door Cecile McLorin Salvant. Dat titeltrack “As Timle Goes By” alweer tachtig jaar geleden de soundtrack sierde van “Casablanca”, bewijst vooral dat het een tijdloze song is. De versie die Jasmine ervan neerzet kan moeiteloos wedijveren met de talloze versies, die van het nummer circuleren en het is een formidabele handtekening, die we ter kennismaking krijgen: deze jonge zangeres kent zonder twijfel haar klassiekers, ze heeft veel respect voor mensen als Billie Holiday en -vooral- Ella Fitzgerald, maar lijkt vastbesloten een heel eigen traject te gaan uitstippelen. Deze plaat is daar zonder twijfel een hele grote stap naartoe: de zangeres is namelijk even veelzijdig als onbevangen. Wat mij betreft: grote ontdekking!

(Dani Heyvaert)